- alacritas
- ălăcrĭtas, ātis, f. [alacer], the condition or quality of alacer, liveliness, ardor, briskness, alacrity, eagerness, promptness, joy, gladness:* In plur.
alacritas rei publicae defendendae,
Cic. Phil. 4, 1:mirā sum alacritate ad litigandum,
Cic. Att. 2, 7; so id. ib. 16, 3:alacritas studiumque pugnandi,
Caes. B. G. 1, 46:animi incitatio atque alacritas,
id. B. C. 3, 92:alacritas animae suae,
Vulg. Eccli. 45, 29:finem orationis ingens alacritas consecuta est,
Tac. Agr. 35:(naves) citae remis augebantur alacritate militum in speciem ac terrorem,
id. A. 2, 6.—Of animals:canum in venando,
Cic. N. D. 2, 63. —Of a joyous state of mind as made known by external demeanor, transport, rapture, ecstasy:inanis alacritas, id est laetitia gestiens,
Cic. Tusc. 4, 16, 36:vir temperatus, constans, sine metu, sine aegritudine, sine alacritate ullā, sine libidine,
id. ib. 5, 16, 48. —With obj. gen., joy on account of something:clamor Romanorum alacritate perfecti operis sublatus,
Liv. 2, 10 med. —:vigores quidam mentium et alacritates,
Gell. 19, 12, 4.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.